به گزارش مشرق، پرویز امینی کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرام خود نوشت:انتخابات هفتم اسفند در حال طی کردن پیچ آخر خود است و کم‌کم می‌توان درباره نتایج بخش‌هایی از آن صحبت کرد. با نهایی و اعلام شدن فهرست‌های انتخابات، وضعیت گروه‌های سیاسی در انتخابات روشن شده است.
جریان اصلاحات در وضعیتی وارد انتخابات مجلس دهم شد که به نوعی وابستگی، نسبت به دولت و حامیانش تن داده بود که در گفتگوهایی این وابستگی را به وضعیت "آپاندیسیت" تشبیه کردم. بنابراین قابل پیش‌بینی بود که اصلاح‌طلبان در انتخابات، موضع فعالی نسبت به شریک سیاسی خود یعنی دولت و حامیانش، خصوصا ضلع روحانی و هاشمی، نخواهند داشت و دست بالا را در تعیین فهرست انتخاباتی ندارند.
فهرست انتخاباتی موسوم به اصلاح‌طلبان در تهران، بیش از هر چیز رنگ حامیان دولت و رئیس‌جمهور را دارد. خصوصا که هویت اصلاح‌طلبی این فهرست در کنار طیف طرفدار لاریجانی در این فهرست، به شدت رنگ باخته است و آنچه آنها را در این فهرست گرد هم آورده، به قول ویتگنشتاین، نه تنها قدر مشترک ذاتی آنها نیست، بلکه حتی شباهت خانوادگی بین آنها نیز نیست. تقلیل و تعدیل هویت یک جریان سیاسی تا آن حد که با کسانی در یک فهرست قرار گیرد که در منتهاالیه فکری آنها محسوب می‌شدند و با شعار «آزادی» در رد «اقتدارگرایی» آنها هویت سازی می‌کردند، به خودی خود تحقیرآمیز است. خصوصا اینکه پیشاپیش بر روی مدیریت لاریجانی بر مجلس آینده نیز به نوعی توافق شده باشد.
اما اقدام علی مطهری به عنوان یک فعال سیاسی «منفرد» و «محدود» در شکل دادن به فهرستی مستقل از این فهرستی که اصلاح‌طلبان نیز در آن حضور دارند، با نام «صدای ملت»، علی‌رغم این میزان تنزل هویتی در اصلاح‌طلبان، تحقیری مضاعف است. چرا که علی‌رغم اینکه اصلاح‌طلبان بر روی مطهری به عنوان بخشی از برند فهرست خود سرمایه‌گذاری کرده‌اند، اما وی را نتوانسته‌اند در چارچوب سیاست‌های خود مدیریت کنند و حتی وی حاضر نشده است جناب عارف را به عنوان مهمترین نامزد اصلاحات، در ائتلافی که ایجاد کرده است، بپذیرد. یعنی یک فعال سیاسی منفرد و محدود، بیش از کل جریان اصلاحات میدان‌دار انتخابات کنونی است. البته نتایج انتخابات در صورتی که نامزدهای اصلاح‌طلب نتوانند وارد مجلس شوند یا عارف نتواند نفر اول تهران یا حداقل نفر اول فهرست شود، بر این تحقیر خواهد افزود.
تحمل این میزان تحقیر با یک پراگماتیسم رادیکال نیز سخت قابل توجیه است. مسئله‌ای که به این انتخابات نیز محدود نخواهد شد و با قوت گرفتن جریان دولت و هاشمی در سیاست ایران، تشدید نیز خواهد گردید.
